I'm Here With You, Rozdział 3

Poczatek tej notki, chce zacząć od przyjaźni z  Ryanem Whitem. Gdyż jest on dla mnie bardzo fascynującą postacia. Więc z roku 1989 przeniesiemy się do 1992. Druga sprawa, z tego co wiem to tak to właśnie Lisa znalazła Elvisa u nich w domu w Granceland w łazience. Była w totalnym szoku, z reszta co sie dziwić.
I'm Unbreakable.. nie masz za co mnie przepraszać. Szczerze też nie umiełem przestać się uśmiechać, ale co ja poradzę, ze taki jestem a komentarz u ciebie był prawdą.
Jesabel spokojnie, nie obrażę się. Żebym się obraził, trzeba naprawdę wymyślić coś takiego, ze wow.. nie często się obrażam i staram się nie brać wszystkiego do siebie. W porównaniu do mojego braciszka który sobie nie da powiedziec prawdy i mojej młodszej siostrzyczki. Ona to dopiero jest obrażalska i uparta... no, ale cóż dorasta:)
Zapraszam na notkę.
Pozdrawiam. Mike

Dziś w mojej bajkowej krainie odwiedził mnie mój drogi przyjaciel. Ryan White. Wiele przeszedł. Jest śmiertelnie chory i nie wie ile jeszcze mu zostało. Dlatego cieszę się, za każdym razem, gdy widzę uśmiech u niego. Była, ładna pogoda wiec postanowiliśmy to wykorzystać i przejść się po Neverlandzie. 

- Michael.. Jak myślisz?. Ile mi zostało?- Spytał nagle. Westchnąłem głośno. Mogłem robić mu nadzieję, ale to nic by nie dało. Ryan i tak znał prawdę.

- Nie wiem... Rok? Może dwa lata.

- Michael nie kłam- zatrzymał się.- Rozmawiałeś z moją mamą. Ona powiedziała ci w prawdę. Masz mi powiedzieć. 

- Przecież mówię- rzuciłem, po czym spuściłem głowę. Prawda była taka, że zostało mu najdłużej pół roku. Było mi cholernie przykro z tego powodu, bo nie rozumiem tego. Dlaczego dzieci muszą cierpieć? One są cudowne, i to właśnie one pomogą nam uczynić świat lepszym miejscem.

Ludzie zastanawiają się, dlaczego jeżdżę do tych wszystkich szpitali i domów dziecka. Nie robię tego by to odhaczyć z listy, tylko, dlatego, ze naprawdę współczuje tym dzieciom. One, wiedząc, ze zostało im kilka miesiąc życia cieszą się z każdego dnia, nie tak jak inni. Nie szanujemy swojego życia. Bo wiemy, ze możemy żyć, a ci, którzy mogą umrzeć, w każdej chwili robią wszystko by przeżyć niezapomniane chwile.

- Michael, dlaczego tak nagle zamilkłeś?

- A co mam mówić? Czasem lepiej jest milczeć.. I słuchać, co mówi do nas wiatr.

- A co mówi?

- A skąd mam wiedzieć. Nie znam wietrznego- zaśmiał się.- Cisza, jest czasem lepsza od rozmowy.

- Zgadzam się, w szczególności, jeśli masz odpowiadać, natrętnej dziewczynie, czy jej pupa wygląda nieźle w danej sukience- zaśmiałem się się- Na serio.

- Oh Ryan.. Co ja będę bez ciebie robił.

- Umrzesz z nudów Królu, chociaż Mac, jest godnym zastępcom..

- Jesteście tam samo szurnięci.

- Powiedział popapraniec- dał mi sójkę w bok.- Cieszę się, ze ciebie poznałem. Chociaż będę szczęśliwy przed śmiercią.

- Ryan..Proszę- do oczu napłynęły mi łzy. Nie wyobrażałem tego sobie.

- Królu... Mam do ciebie sprawę- oświadczył, gdy usiedliśmy w altance.

- Hymn...

- obiecaj mi, ze po mojej śmierci się nie poddasz- spuściłem głowę- I nie będziesz się obwiniał.

- Będzie mi ciebie brakowało..

- A i uważaj na Jordana- zrobiłem zaskoczoną minę- No, nie na Jordana a na jego ojca... On nie wygląda na szczerego. Obiecaj, ze będziesz uważał.

- Obiecuje, o wszech wiedzący- zaśmiał się.

- I dbaj o moja mamę. Nie chce żeby się poddała- spuścił głowę- Tyle przeze mnie wycierpiała. Na pewno żałuje, że ma takiego syna.

- Nie pieprz głupot.

- MJ przeklina dobry Boże- uśmiechnąłem się, chociaż w moich oczach zalśniły łzy.- Nie płacz. Nie opłaca się.

- Nie płacze. Oczy mi się pocą- rzuciłem wycierając policzki.- I twoja mama nie żałuję. Jest bardzo dumna. Tak samo jak ja.

- Dlaczego jesteś dumny? To ja mogę być dumny z ciebie. Jesteś królem Popu.

- To nic w porównaniu do tego, co ty robisz- był zaskoczony- Jesteś najodważniejszym i naj silniejszym ' facetem'- uśmiechnął się dumnie- jakiego poznałem. Ja bym nie dał rady. Ty dajesz.

- Bo mam takiego cudownego przyjaciela..Wiesz mi też oczy się pocą.

Zaśmiałem się.- Jesteś najlepszy.

- Ty też... Nie zapomnę cie Ryan...

8 Kwietnia 1990 roku.

Indianapolis 

 Dziś odbywał się pogrzeb Ryana. Nadal nie dowierzałem, ze on umarł tak szybko. Za szybko to minęło. Może od jego śmierci minął tydzień, jednak czuje się jakby minął juz miesiąc. Jednak... Ryan umarł szczęśliwy. Na jego twarzy gościł uśmiech. 

- Moi drodzy... Spotkaliśmy się tutaj by pożegnać- wziął jeden wielki wdech- bardzo dzielną, młodą osobę- mówił cichym, pełnym rozpaczy głosem.

- Dzisiejszego dnia, pożegnamy się z  młodym, bardzo silnym chłopcem. Ryan White zostanie w naszych sercach na zawsze. Sam stojąc tu nie dowierzam, ze to wydarzyło się tak szybko. Jeszcze niedawno mnie odwiedził, i mnie rozśmieszał- odparł kapłan spuszczając głowę.- Przez  5 męczył się z AIDSEM. Stał się międzynarodowym symbolem dziecięcej walki z HIV/AIDS. Nie znam bardziej silnego chłopca... W ostatnich miesiącach nie było z nim najlepiej. Z każdym dniem.. Było coraz gorzej. Lecz nie przestawał się uśmiechać, nawet teraz jest przy nas. 

Ksiądz mówił o jego dalszej o walce Ryana. Nie umiałem tego słuchać. Nie dowierzałem, ze to się dzieje naprawdę. Jeszcze niedawno zajadaliśmy się czekoladowymi ciasteczkami a teraz on tam leży. 

Po chwili do fortepianu podszedł Elthon John, po czym zaczął śpiewać piosenkę dla Ryana. 

Po kilku nastu minutach przyszła pora na mnie. Wstałem, opanowałem nerwy i zacząłem:

- Nadal niedowierzam, ze to się stało tak szybko. Ryan powiedział, ze, jeśli będę płakał to skopie mi zadek. Jak kiedyś się spotkamy będzie musiał to zrobić.  Jeszcze nigdy nie spotkałem takiego kogoś jak Ryan White. Był on z całą pewnością naj niezwyklejszą osobą na tej ziemi. Nie wiele jest osób, które by dały być takie silne jak on... Nawet nie wiem, co mam mówić... Jeszcze nie dawno, chodząc po Neverlandzie żartowaliśmy, a Ryan udawał gwiazdę Rocka i skakał po kanapie udając, ze gra na gitarze- ksiądz, i kilkanaście osób ( w tym mama Ryana się zaśmiała) a teraz- popatrzyłem na jego zdjęcie, stojące przy trumnie- On tu leży..Był on cudownym przyjacielem. I nigdy go nie zapomnę. Dał on mi dużo siły... Było wiele szczęśliwych  momentów, i mam nadzieję, że jak się ponownie spotkamy... Znów będziemy mogli przeżyć śmieszne i szczęśliwe chwile..- Spuściłem głowę. Nie byłem w stanie więcej powiedzieć. 

Popatrzyłem na ciało Ryana w trumnie. Uśmiechał się. Był szczęśliwy.

' Zegnaj Ryan. Nawet nie wiesz jak za tobą tęsknimy... Ale obiecuje ci.. Nie poddam się. Nie zapomnę cię narwańcu....'

****

15.08.1992

Spacerowałem po Neverlandzie. Późnym popołudniem, gdy słońce zaczęło chować się za horyzontem Nibylandia wyglądała naprawdę pięknie. Czerwono-pomarańczowa barwa oblała niebo, powiew

Letniego wiatru muskał mi twarz. Otuliłem się kocem i skierowałem się w kierunku mojego magicznego drzewa. Rozglądałem się dokoła. Byłem sam. Westchnąłem i chciałem iść dalej, gdy

Poczułem szarpnięcie za koc. Popatrzyłem w dół i uśmiechnąłem się. Przede mną stała moja ukochana małpka o imieniu Bubbles. Schyliłem się i wziąłem bubblesa, na ręce.

- Cześć małpko...Ty nie masz mnie jeszcze dość?- Wyszczerzył się, a ja zachichotałem- To znaczy, tak czy nie?

Zapewne większość ludzie uznałaby mnie teraz za idiotę.

' Już cie za niego uważają'- rzuciła podświadomość.

' Mam to gdzieś'

Przypomina mi się nawet jedna rozmowa z moją siostrą La Toyą, która uważa, że zwierzęta powinno się trzymać w klatkach. Ja tego nie rozumiem. Zastanawiam się, jakim cudem jesteśmy rodzeństwem.

' - To zwierze. Nie człowiek, Mike. On i tak cię nie rozumie.'

- Nawet, jeśli, mnie nie rozumie, to czuje, kiedy ktoś go kocha, a kiedy nie'- odpowiedziałem jej wtedy biorąc łyka fanty.

'- Niby, czemu'

'- Ponieważ każda żyjąca istota czuje...'

No właśnie. Każdy ma jakieś uczucia. Ja też. Lecz chyba media, myślą inaczej. Westchnąłem i spojrzałem na Bubblesa- Kocham cie ty mój zdolny zwierzaczku.

Przyłożył głowę do mojego ramienia. Uśmiechnąłem się delikatnie, po czym przeniosłem wzrok na chowającą się za horyzontem kulę świetlną. To wyglądało magicznie. A Natura zawsze umiała mnie uspokoić. Uśmiechnąłem się do siebie, po czym udałem się w kierunku mojego drzewa.

***

Siedziałem na łóżku, zajadając się słodkimi piankami i oglądając stare rodzinne filmy, gdy usłyszałem pukanie do drzwi.

- Proszę.

- Przeszkadzam?- Za drzwi wyłoniła się moja ukochana przyjaciółka. Elizabeth Taylor. Uśmiechnąłem się do siebie.

- Liz- szepnąłem. Zszedłem z łóżka, podszedłem do niej i po prostu się przytuliłem.

- O, stęskniłeś się kochanie?

- Co to za pytanie... Ja umierałem z tęsknoty- oświadczyłem, na co Liz się zaśmiała. Usiadłem z powrotem na łóżku, a Liz usiadła obok mnie.

- Ja też, kochaniutki, a co oglądasz?- Spytała biorąc jedna cukrową piankę.- I co tak tu cicho? Zazwyczaj nie dało się normalnie rozmawiać, tylko trzeba było się do siebie drzeć.

- Mac nie może, bo jest chory, Jordan jest w kinie z tatą, po, mimo iż nie chciał, Janet jest na randce.. Wszyscy mają mnie gdzieś.

- Powinieneś wyjść na miasto i kogoś poznać.

- Tak, to dobry pomysł- powiedziałem z ironią- Pójdę na miasto, poderwę jakąś ładną dziewczynę, a potem powiem cześć kochanie masz ochotę zabawić się z Michaelem?- Liz się zaśmiała- Ja nie znam kobiet... One są czarną magią.

- Wypraszam sobie.

- Mówię fakty... Jedna osoba napisała książkę o kobietach... Wszystkie strony zostały puste... A tak właściwie chcesz herbatkę?

- Nie dziękuje kotuś...Co robiłeś jak mnie nie było?
- Przez te dwa cholernie długie męczące dwa dni, chodziłem z kątu do kątu..Nie umiejąc znaleźć sobie miejsca.. Czułem się cholernie samotny... Tylko Bubbles, nie miał mnie dość.

- Kochanie naprawdę trzeba ci kogoś znaleźć- oświadczyła troskliwie, głaszcząc mój policzek.

- Ale, po co? Mam ciebie. Ty jesteś najlepsza- widziałem jak chytry uśmiech przemknął jej przez twarz.

- OJ umiesz, zawstydzić kobietę.. I uwierz, ze nie jest łatwo mi oddawać ciebie jakieś babie słodziaku... Jakbym była młodsza..

- To bym leciał po pierścionek zaręczynowy.

- Dokładnie...Od razu bym za ciebie wyszła.

- za takie coś, czym jestem? Ani ładny, ani mądry?

- Jesteś cholernie przystojny. Trochę szurnięty, ale to pozytywnie, miły, zabawny i mądry.

- Mądry? Ja? - Pokazałem na siebie palcem-Ha, dobre, dobry żart, chyba mnie z kimś pomyliłaś- Liz walnęła mnie poduszką- No, co?

- Przymknij się.

- Nawet twój piesek mnie nie lubi i ostatnio mnie ugryzł- poskarżyłem się, uśmiechając się szeroko.

- Jak gadałeś takie głupoty to się nie dziwie. Należało ci się- zrobiłem nadąsaną minę.- Nie dąsaj się.

- Mam focha- oświadczyłem padając na poduszki.- A tak na serio to, jeśli chodzi o kobitkę... Jest Brooke.

- Michael, kogo chcesz oszukać, może i kiedyś byliście w sobie na serio zakochani, ale teraz chodzi o sam wiesz, co- poczułem jak się rumienię. - Mówię fakty panie ładny.

- Ja już nic nie mówię- zakryłem twarz poduszką.

- Michael czy to..- Zaczęła. Odłożyłem poduszkę na bok, po czym wstałem i spojrzałem na ekran, uśmiechając się widząc małą blondyneczkę.

- To Lisa Marie Presley..

- Ależ ona była słodka!

- I miała swój charakterek.

- A co powiesz na nią?

- Liz, nawet jakbym chciał z nią iść na randkę to nie mam jej numeru... I nie mamy ze sobą kontaktu.

- To nie probl..- Wciąłem się w jej zdanie:

- Ma męża.

- No fakt- jej zapał zastygł.- Czemu takie fajne dziewczyny muszą być zajęte, a dziewczyny, które są jak zabawki są wolne.

- Odpowiedź jest w pytaniu Liz... I o ile się nie mylę lubisz facetów zabawki...

- Oj, oj bez przesady- oświadczyła, robiąc nadąsaną minę- Dwa razy mi się zdarzyło.

Zaśmiałem się.- Nic nie poradzę, na to, ze na nich wpadłam.

- Liz, Liz, Liz- pokręciłem rozbawiony głową.- Ty masz farta.. Już tyle razy brałaś ślub.

- Ha, uwierz, ze ty będziesz brał więcej razy... Będziesz miał jeszcze z 20 rozwodów.

- Nigdy nie pobiję ciebie.

- Czy ty coś sugerujesz?

- To, że jesteś niezastąpiona, jeśli chodzi o tą dziedzinę- rzuciła we mnie poduszką. 

- Okej, zgadzam się- przyznała w końcu uśmiechając się szeroko.. Wiesz, co jednak zdecyduje się na tę herbatkę.

- łyżeczka półtorej cukru?

- Świetnie mnie znasz- oświadczyła biorąc książkę z szafki.

- Nie obrazisz się jak wsypie ci całą cukierniczkę?

- Spróbuj, a tak stłukę twój chudziutki tyłeczek na placki ziemniaczane..

- W takim razie postaram się jakoś opanować...

***

10 Luty 1993

Neverland Valley Ranch

19:30

- Umawiasz się, chodzisz na randki?- Spytała Oprah Winfrey. Miałem z nią obecnie wywiad u mnie w Neverlandzie i co mnie trochę dziwiło. Wcale się nie denerwowałem.

- Tak- rzuciłem krótko.

- Z kim się umawiasz?- Brnęła dalej.

- Teraz jest to Brooke Shields. Staramy się nie bywać wszędzie, chodzić wszędzie, spotykamy się raczej w domu. Ona przychodzi do mnie, ja przychodzę do jej domu, bo nie lubię miejsc publicznych.

-Czy kiedykolwiek się zakochałeś? 

- Tak- uśmiechnąłem się.

- W Brooke Shields? 

-Tak i jeszcze w jednej dziewczynie. 

 - W innej dziewczynie?- Zaśmiałem się- Pozwól, że cię zapytam, trochę mnie to krępuje, ale i tak cię spytam. Czy jesteś prawiczkiem?  

- Yhh- uśmiechnąłem się wstydliwie, po czym zakryłem twarz dłonią.- Jak mogłaś zadać mi takie pytanie?- Szepnąłem czując jak pieką mnie policzki. Szczerze takiego pytania się nie spodziewałem. Przez chwilę ochotę miąłem wstać i wyjść na chwile. Ale Oprah wyglądała na niewzruszoną, wręcz zaciekawioną.

-Po prostu chce wiedzieć- oświadczyła.

- Jestem dżentelmenem- rzuciłem pierwszą odpowiedź, jaka przyszła mi do głowy. Nigdy na to nie odpowiem. Jak ona w ogóle mogła mnie zapytać o takie coś?

' Twoje fanki to bardzo interesuje. Wywijaj jeszcze bardziej tyłkiem na ekranie'- rzuciła podświadomość.

-Jesteś dżentelmenem? 

- Jestem dżentelmenem. - Powtórzyłem.

-Zinterpretowałabym to tak, że dama jest damą, więc… - nie wyglądała na ucieszoną moją odpowiedzią.

' Bo jej nie odpowiedziałeś'

- To jest coś prywatnego. Nie można o tym ot tak otwarcie mówić. Możesz mnie teraz nazwać staroświeckim, jeśli chcesz, ale wiesz, chodzi mi o to, że to już sprawy bardzo osobiste. -Wytłumaczyłem, po czym zaśmiałem się krótko i nerwowo.

 Więc nie odpowiesz na to pytanie? - Spytała zawiedzona

-Jestem zawstydzony. - Zachichotałem, przygryzając wargę.

***

- No braciszku popisałeś się- do mojego pokoju wpadła Janet.

- Mogłeś odpowiedzieć na to pytanie- dodała siadając obok mnie.

- Wiesz ty, co,..

- No, co?

- Przymknij się, Donkey- walnęła mnie z poduszki.- A tak właściwie, co tu robisz?

- Brett dzwoni do ciebie od rana a ty nie odbierasz..

- ta, bo gdzieś telefon mi się- podniosła mój telefon.

- Gdzie był?

- W lodówce..- To na pewno sprawka Mac'a- oświadczyłem biorąc telefon do ręki- Chociaż, lodówka lepsza od piekarnika, co nie.

- Mój Boże, oddzwoń do niego.

- A czego chce?- Wzruszyła ramionami. Wybrałem numer do mojego dobrego przyjaciela. Po trzecim sygnale odebrał.

- No wreszcie..

- Przepraszam Brett, ale telefon mi się zagubił.

- Był w..- Zaczęła Janet, lecz zakryłem jej usta dłonią.

- Co chciałeś?

- Ostatnio trułeś Johnowi o numerze do Lisy, co nie..

- Nom.

- Co byś powiedział, na spotkanie z nią u mnie jutro o 20?- Zaproponował.

- Pewnie..

- I mam do ciebie prośbę, zapewne wiesz, ze Lisa próbuje, swoich zdolności, jako wokalista.

- tak słyszałem o tym- podszedłem do okna.

- Ale nie wierzy w siebie i boi się..

- Porównania do ojca- wtrąciłem.

- tak no właśnie i mógłbyś przesłuchać jej piosenki?

- Pewnie, to jutro o 20 tak?- Przygryzłem wargę.

' Spotkam moją zadziorną słodką małą księżniczkę'

' Nie małą... Ona ma 26 lat!'

- Tak... Do jutra.

- Do jutra.- Oświadczyłem i się rozłączyłem- Janet musisz mi pomóc...

NASTĘPNY DZIEŃ:

Podjechałem pod willę mojego przyjaciela Bretta Livingstona- Stronga. Wyłączyłem silnik, po czym opadłem na siedzenie. O czym ja będę z nią gadał. Ba jak ja mam zacząć rozmowę?

' Cześć Lise, co u ciebie słychać? Tęskniłaś za swoim szurniętym przyjacielem?'

' A może jak układa się u ciebie w życiu? Słyszałem, ze masz dziecko i męża?'

' A może od razu się jej zapytaj, czy jej mąż ją zaspokaja'- jęknęła zirytowana moja podświadomość. 

Wyciągnąłem kluczki do stacyjki, po czym wysiadłem z samochodu. Byłem ubrany w czarne dżinsy i białą koszulę i marynarkę.

Szczerze, gdyby nie Janet w ogóle bym nie wyszedł. Zapukałem do drzwi i czekałem. Po chwili otworzył je mój przyjaciel.

- No witam Michaela Jacksona.

- cześć Brett.

- Wchodź- oświadczył. Wszedłem do środka, rozglądając się dokoła.- Lisa przyjedzie za 10 minut- oświadczył. 

- Okej...

Gdy usłyszeliśmy dzwonek do drzwi, Brett poszedł otworzyć, ja natomiast podszedłem do okna, wyglądając przez nie. Byłem ciekaw jak potoczy się to spotkanie.. I czy ono odmieni moje życie.

- Michael- usłyszałem głos Bretta. Odwróciłem się. U jego boku stała, piękna brunetka.- Przedstawiam ci Lisę Marie Presley...

- Cześć- rzuciłem speszony.

Uśmiechnęła się, przygryzła wargę.

- Cześć..

"Może się spot­ka­my znów po kil­ku latach

Może właśnie tu­taj lub na końcu świata "

I jak podobało wam się? Co do tego momentu z wywiadu, uwielbiam go. Ostatnio zastanawiałem się co Michael wtedy musiał poczuć... jakbym ja miał odpowiadac na takie pytanie na żywo... wolę sie nie zastanawiać jakbym zareagował.

Przepraszam za błędy.

Pozdrawiam. Mike